کاوه یا اسکندر




موجها خوابیده اند آرام و رام                      طبل طوفان از نوا افتاده است
چشمه های شعله ور خشکیده اند                آبها از آسیا افتاده است  
  
در مزار آباد شهر بی تپش                         وای جغدی هم نمی آید به گوش

دردمندان  بی خروش وبی فغان                 خشمناکان بی فغان وبی خروش

آه ها در سینه ها گم کرده راه                       مرغکان سرشان به زیر بالها

در سکوت جاودان مدفون شده است             هرچه غوغا بود و قیل وقال ها

آب ها از آسیا افتاده است                            دارها برچیده ، خونها شسته اند

جای رنج وخشم وعصیان بوته ها               خشکبنهای پلیدی رسته اند

مشت های آسمانکوب قوی                           وا شده است و گونه گون رسوا شدست

یا نهان سیلی زنان یا آشکار                        کاسه پست گداییها شده است

خانه خالی بود وخان بی آب ونان              وانچه بود آش دهن سوزی نبود  

این شب است آری شبی بس هولناک           لیک پشت تپه هم روزی نبود

باز ما ماندیم و شهر بی تپش                     وانچه کفتار است وگرگ و روبه است

گاه می گویم  فغانی بر کشم                        باز می بینم صدایم کوته است

باز می بینم که پشت میله ها                       مادرم استاده ، با چشمان تر 

ناله اش گم گشته در فریادها                        گویدم گویی که : من لالم تو کر

آخر انگشتی کند چون خامه ای                   دست دیگر را بسان نامه ای

گویدم بنویس و راحت شو به رمز                تو عجب دیوانه ای خود کامه ای

من سری بالا زنم چون ماکیان                      از پس نوشیدن هر جرعه آب

مادرم جنباند از افسوس سر                       هر چه آن گوید ، این بیند جواب

گوید آخر ...پیرهاتان نیز ...هم                    گویمش اما جوانان مانده اند

گویدم اینها دروغند وفریب                        گویم آنها بس به گوشم خوانده اند

گوید اما خواهرت ، طفلت ، زنت                  من نهم دندان غفلت بر جگر

چشم هم اینجا دم از کوری زند                    گوش کز حرف نخستین بود کر

گاه رفتن گویدم نومیدوار                             وآخرین  حرفش که این جهل است ولج

قلعه ها شد فتح ، سقف آمد فرود                 وآخرین حرفم ستون است وفرج

می شود چشمش پراز اشک وبه خویش        میدهد امید دیدار مرا

من به اشکش خیره از این سوی وباز          دزد مسکین برده سیگار مرا

آبها از آسیا افتاده ، لیک                             باز ما ماندیم وخوان این وآن

میهمان باده وافیون وبنگ                          از عطای دشمنان و دوستان

آبها از اسیا افتاده لیک                               باز ما ماندیم و عدل ایزدی

وانچه گویی گویدم هر شب زنم                  باز هم مست و تهی دست آمدی

آن که در خونش طلا بود وشرف                  شانه ای بالا تکاند و جام زد

چتر پولادین نا پیدا به دست                       رو به ساحلهای دیگر گام زد

در شگفت از این غبار بی سوار                   خشمگین ما ناشریفان مانده ایم

آبها از آسیا افتاده ، لیک                             باز ما با موج وتوفان مانده ایم 

هرکه آمد بار خود را بست ورفت                  ما همان بدبخت وخوار وبی نصیب

زان چه حاصل ، جز دروغ وجز دروغ ؟        زین چه حاصل ، جز فریب و جز فریب ؟  

باز می گویند :‌ فردای دگر                          صبر کن تا دیگری پیدا شود

کاوه ای پیدا نخواهد شد ، امید !               کاشکی اسکندری پیدا شود

اخوان ثالث

......................................................................................................